O kominach prawie wszystko

Kominem nazywamy popularnie ten element domu, który służy do odprowadzenia produktów spalania z różnego rodzaju palenisk. Jednak w jego wnętrzu mogą być również umieszczane kanały wentylacyjne, odpowietrzenie kanalizacji, a niekiedy również wloty powietrza doprowadzanego do palenisk zamkniętych. Dlatego kominy budowane są także jako wielokanałowe, z przewodami pełniącymi różne funkcje.

Do niedawna kominy murowano z cegieł. Dziś montuje się wkłady z kamionki lub stali szlachetnej, odporne na wilgoć i kwasy. Są też takie przewody kominowe, które nie potrzebują obudowy, a ich wnętrze chroni przed wychłodzeniem wełna mineralna.

Podstawowym warunkiem prawidłowej pracy wszystkich rodzajów kominów jest ich szczelność – tak między poszczególnymi przewodami, jak i ścianki zewnętrznej całego komina. Musi on zapewniać skuteczne odprowadzenie zużytego powietrza, spalin lub dymu.

Kominy dzielimy na:

Kominy dymowe - o przekroju minimalnym 14x14 cm lub średnicy 15 cm. Podłącza się do nich kotły i kominki na paliwa stałe. Każde urządzenie musi być podłączone do oddzielnego kanału. Muszą być odporne na wysoką temperaturę, ponieważ uchodzący nimi dym ma wysoką temperaturę (powyżej 250°C).
Kominy spalinowe - o przekroju nie mniejszym niż 14x14 cm lub średnicy min. 12 cm (jeśli jest to stalowy wkład kominowy). Współpracują z urządzeniami zasilanymi gazem lub olejem opałowym. Powierzchnia przewodu musi być odporna na agresywne oddziaływanie kondensatu. Materiał użyty do budowy komina spalinowego nie musi być odporny na tak wysoką temperaturę jak dymowego (spaliny z nowoczesnych kotłów są znacznie chłodniejsze (ok. 80°C – z urządzeń kondensacyjnych, odzyskujących ciepło ze spalin), powinien za to być odporny na agresywne działanie kwasu siarkowego.
Wyloty kanałów dymowych i spalinowych muszą być skierowane do góry.
Kominy wentylacyjne. Odprowadzają zanieczyszczone (zużyte) powietrze z wnętrza domu. Nie muszą więc być odporne ani na wysoką temperaturę, ani na działanie agresywnego kondensatu. Materiał użyty do budowy komina wentylacyjnego w zasadzie może być dowolny. Ich wyloty umieszcza się na bocznych ściankach komina (ogranicza to możliwość przedostawania się do nich spalin lub dymu w przypadku osłabienia lub odwrócenia w nich ciągu).

Komin z cegieł

Komin z cegieł muruje się przede wszystkim wtedy, gdy ma pomieścić dużo kanałów a jest umieszczany przy ścianie nośnej lub na zewnętrznej ścianie domu. Jeśli będą nim odprowadzane produkty spalania z kotła gazowego lub olejowego, trzeba wyposażyć go we wkład odporny na agresywne oddziaływanie skroplin. Z racji dużej wagi, komin murowany trzeba posadowić na oddzielnym fundamencie.

Cegły pełne, używane do budowy komina, muszą być dobrze wypalone, bez zawartości margla, kamieni, z prostymi i gładkimi powierzchniami bocznymi.

Niestety, obecnie coraz trudniej znaleźć dobrej jakości materiał, gdyż duże firmy produkujące ceramiczne materiały budowlane po macoszemu traktują ten wyrób, skupiając całą uwagę na masowej produkcji pustaków lub klinkieru.

Warto więc przed zakupem sprawdzić wyrywkowo jakość materiału. Dobra cegła powinna mieć równe i gładkie boki, w miarę jednolitą barwę, na powierzchni nie powinny być widoczne pęknięcia. Przy uderzeniu młotkiem murarskim dobra cegła wydaje czysty, metaliczny dźwięk, a nie głuchy lub stłumiony. Cegła upuszczona z wysokości 2 m na twarde podłoże może pęknąć na pół, wyszczerbić się, ale nie rozpaść na drobne kawałki. Przełamanie powinno przebiegać wzdłuż linii prostej, a na przełomie nie mogą występować barwne smugi. Do murowania kominów nadaje się wyłącznie cegła klasy 15 (dawniej 150).

Szczególnie starannie trzeba dobierać jakość cegły do budowania kanałów dymowych (kominków lub kotłów na paliwa stałe) oraz tych części, które będą narażone na bezpośrednie oddziaływanie warunków atmosferycznych (wyloty kominów ponad dachem, kominy tradycyjne z cegły wbudowane w ścianę zewnętrzną).

Kominy tradycyjne - z cegły, mogą być budowane jako wolno stojące, niezwiązane ze ścianami konstrukcyjnymi, można też je połączyć ze ścianami nośnymi. Ze względu na duży ciężar, pod kominem musi być wykonana ława fundamentowa o wymiarach wynikających z dopuszczalnego obciążenia gruntu.

Dolną część komina do pierwszego otworu przyłączeniowego lub poziomu gruntu, można budować z bloczków betonowych bardziej odpornych na ewentualne zawilgocenie.

Pod kominem musi być umieszczona pozioma izolacja przeciwwilgociowa ułożona na poziomie gruntu lub ławy fundamentowej w budynkach podpiwniczonych.

Wymiary komina są zawsze wielokrotnością szerokości cegły, która wynosi 12 cm plus 1 cm spoiny. Pozwala to na utworzenie kanałów o przekroju 14x14 cm, 14x27 cm lub 27x27 cm, najmniejsza szerokość zewnętrzna komina wynosi 38 cm. Kanały mogą być stawiane jednorzędowo lub dwurzędowo przy czym ten drugi wariant wymaga bardzo dokładnego rozplanowania wlotów do kanałów, aby nie nastąpiło ich krzyżowanie się.

W kominie mogą być utworzone kanały wentylacyjne – z reguły o wymiarach 14x14 cm, dymowe od palenisk na paliwa stałe oraz spalinowe od kotłów gazowych, olejowych, a także wyciągów nad kuchennych.

Ich wymiary muszą być dostosowane do mocy zamontowanych urządzeń, ale najczęściej jedynie kanały dymowe powinny mieć wymiary większe niż 14x14 cm.

Przy murowaniu komina z cegieł trzeba przestrzegać zasady przewiązywania poszczególnych warstw – spoiny pionowe muszą być przesunięte o pół długości cegły. Nie należy układać cegieł połówkowych, a cegły muszą być murowane na tzw. pełną spoinę zlicowaną z płaszczyzną ścianki kanału. Prawidłowe murowanie znacznie ułatwia użycie prostego przyrządu – szablonu.

Do murowania używa się mocnej zaprawy cementowo-wapiennej lub w przypadku klinkieru – specjalnych zapraw.

Odcinek komina ponad dachem wykonuje się najczęściej z cegły klinkierowej co nie tylko zdobi dom, ale również zapewnia wysoką jego trwałość.

Wyloty z kanałów spalinowych lub dymowych wyprowadza się pionowo do góry, osłaniając je nasadkami zapobiegającymi przed wnikaniem wody opadowej i stabilizującymi ciąg kominowy. Natomiast wyloty kanałów wentylacyjnych umieszcza się w bocznych ściankach komina, przy czym musi być zapewniony obustronny wylot powietrza.

Zgodnie z przepisami, kominy tradycyjne z cegły przebiegające przez pomieszczenia muszą być otynkowane, a przy ich przejściu przez strop i dach o konstrukcji drewnianej musi być zachowany odstęp minimum 30 cm od elementów drewnianych i łatwopalnych.

Kominów nie buduje się z silikatów, betonu komórkowego czy ceramiki poryzowanej. Mają one bowiem zbyt małą odporność na szkodliwe substancje wydzielane przez spaliny. Z tych materiałów można robić jedynie przewody wentylacyjne.

Komin murowany z czasem wymaga remontu. Także przy wymianie kotła trzeba się liczyć z koniecznością dostosowania istniejącego komina do nowych warunków pracy. W takiej sytuacji najkorzystniejsze jest wprowadzenie do kanału spalinowego wkładu kominowego ze stali kwasoodpornej - sztywnego lub elastycznego.

Komin z prefabrykatów

Montowany jest jako przyścienny, oddylatowany od ścian konstrukcyjnych lub jako wolno stojący. Prefabrykowane elementy składają się najczęściej z dwóch warstw - wewnętrznego wkładu z kamionki kwasoodpornej lub ceramiki szamotowej i zewnętrznej obudowy z betonu lekkiego, a między pustakiem a rurą umieszcza się otulinę z wełny. Dzięki warstwie ocieplenia spaliny w kominie systemowym nie wychładzają się, zapobiega się tym samym skraplaniu kwasów.

Dobre kominy ceramiczne muszą być wykonane z właściwie dobranych materiałów, zgodnie z odpowiednimi normami i przepisami. Powinny więc być szczelne oraz odporne na wychładzanie i przemarzanie. Jeśli służą do odprowadzania spalin, powinny też być ognio- i kwasoodporny.

Jeśli poszczególne elementy wkładów zrobione są z ceramiki źle wypalonej, porowatej lub takiej, która w przekroju ma widoczną niejednorodność surowca, należy zrezygnować z ich zakupu.

Jeśli wybieramy komin systemowy, warto upewnić się czy sprzedawca oferuje elementy dodatkowe. W jednym kominie nie wolno bowiem łączyć wyrobów kilku producentów – system kominowy musi być kompletny. Gwarancja na kominy ceramiczne może wynosić nawet 30 lat. Przed zakupem warto się upewnić, czy jest ona uzależniona od zatrudnienia autoryzowanej ekipy montażowej.

Uwaga! Każdy odcinek komina, który przebiega na zewnątrz domu lub przez zimne pomieszczenia powinien być izolowany.

Komin ze stali

Jeszcze do niedawna kominy budowano ze zwykłych cegieł ceramicznych, szamotowych lub klinkierowych. Nie wymagano stosowania wkładów. Po prostu wewnątrz komina biegły kanały, którymi wydostawał się dym, oraz wentylacyjne, przez które było z pomieszczeń odprowadzane powietrze.

Dziś w wielu nowych i starych kominach murowanych montuje się wkłady ze stali szlachetnej, odporne na wilgoć oraz kwasy. Są też i takie stalowe przewody kominowe, które nie wymagają żadnej obudowy; można je umieszczać na zewnątrz domu.

Spaliny, wydzielane przez kotły olejowe lub gazowe, zawierają parę wodną oraz związki siarki i azotu. Skropliny tych substancji mają odczyn kwaśny i są groźne dla wielu materiałów budowlanych.

Dlatego też do budowy nowoczesnych kominów stalowych wykorzystuje się między innymi szlachetną stal kwasoodporną. Często jest ona wzbogacona domieszką tytanu, chromu, niklu lub molibdenu. Takiej stali niestraszne jest szkodliwe działanie kwaśnych skroplin. Nie powodują jej korodowania. Kominy stalowe są produkowane jako jedno- i dwuwarstwowe.

Kominy jednowarstwowe (jednościenne) mogą być stosowane do kotłów olejowych oraz gazowych i do urządzeń grzewczych na paliwo stałe. Sprzedawane są w postaci pojedynczych elementów lub jako cały system, obejmujący wszystko, co jest potrzebne do poprawnego funkcjonowania komina.

Umieszcza się je w obudowie – tradycyjnej, murowanej z cegieł lub z pustaków keramzytobetonowych. Niekiedy pustaki keramzytobetonowe wchodzą w skład systemu.

Uwaga! Stalowe wkłady kominowe można montować w obudowach murowanych dopiero w dwa tygodnie po ich otynkowaniu. Świeże tynki mogą bowiem wydzielać fluorki lub chlorki, które powodują niszczenie przewodów stalowych.

Komin dwuwarstwowy (dwuścienny)
Wewnętrzną część takich kominów tworzy przewód spalinowy o średnicy 80-1000 mm wykonany ze stali kwasoodpornej (im grubsza stal, tym komin lepszy 0,4-1mm). Jest on otulony izolacją termiczną, którą stanowi wełna mineralna grubości około 30-50 mm. Wełnę osłania od zewnątrz szczelny płaszcz ze stalowej blachy szlachetnej, odpornej na niekorzystne warunki atmosferyczne. Całkowita średnica tych kominów wynosi 130-1600 mm.

Poszczególne elementy łączy się kielichowo, lepiej z użyciem obejm zaciskowych. Kominy dwuwarstwowe nadają się do kotłów na paliwo stałe, płynne i gazowe.

Ich dużą zaletą jest to, że nie wymagają wykonania obudowy – jest nią zewnętrzny płaszcz stalowy. Są jednak dużo droższe od kominów jednowarstwowych. Kominy stalowe dwuwarstwowe można montować:

wewnątrz pomieszczeń – stosuje się je wówczas przede wszystkim do odprowadzania dymu z kominków, są wręcz niezastąpione, gdy kominek jest umiejscowiony niekonwencjonalnie, na przykład na środku pomieszczenia; można je pozostawić niczym nieosłonięte, jeśli jednak ich surowy wygląd zanadto by odbiegał od wystroju pomieszczenia, wystarczy komin obudować.
na zewnątrz domu – takie rozwiązanie nie jest jednak szczególnie popularne w domach jednorodzinnych, gdyż kominy stalowe tego typu nie zawsze pasują do ich stylistyki; dużym błędem byłoby na przykład zamontowanie takiego komina przy domu architektonicznie wzorowanym na starym dworku.

Dopuszczalna temperatura wylotowa dla kominów dwuwarstwowych wynosi od 160 do 1000°C.

Kominy stalowe dwuścienne wewnątrz domu mogą przebiegać w dowolnym miejscu. Gdy są umieszczone przy ścianie, wewnątrz lub na zewnątrz, mogą być oparte na niezależnym fundamencie lub na stalowej konsoli zakotwionej w murze.

Komin giętki
Podstawowe elementy giętkich przewodów kominowych (rury) mają budowę harmonijkową. Dzięki temu są elastyczne i można je dowolnie wyginać. Przewody takie łatwo się dostosowują do kształtu komina, dlatego są szczególnie polecane do renowacji starych kominów, które często mają załamania lub odchylenia od pionu.

Giętkie przewody produkowane są jako jedno- i dwuścienne. Ich średnica wynosi od 100 do 400 mm. W tego typu kominach nie wszystkie elementy są elastyczne. Kształtki wyczystkowe, trójniki, zbiorniki kondensatu mają budowę sztywną.

Kominy giętkie polecane są do kotłów opalanych drewnem i węglem, gazowych oraz do kominków. Dopuszczalna temperatura wylotowa spalin (taka, jaką osiągają one w trakcie wydostawania się z przewodu kominowego) w przypadku kominów jednowarstwowych wynosi 200-500°C.

Oznaczenia kominowe

Warto wiedzieć, jak odczytać symbole, którymi opisany jest każdy element komina. Możemy w ten sposób sprawdzić, czy system, który kupujemy, na pewno spełnia stawiane mu wymagania.

Numer normy – wskazuje na specyfikację techniczną zgodnie, z którą producent wykazał zgodność. Normy dla kominów ceramicznych i stalowych są inne.

Klasa temperaturowa – oznacza nominalną temperaturę pracy systemu. Najniższa jest klasa T080 i przy tym systemie nominalna temperatura pracy komina nie powinna przekraczać 80°C. Oznacza to także, że podczas badań wytrzymał on działanie temperatury o wartości 100°C. Najwyższa nominalna temperatura pracy komina wynosi 600°C (badanie było przeprowadzane przy temperaturze 700°C).

Klasa ciśnieniowa – w czasie pracy zwykłego kotła, w kominach panuje zazwyczaj podciśnienie. Dzięki niemu spaliny wydostają się przez komin. Kominy pracujące w podciśnieniu oznaczane są symbolami N1 i N2. N1 oznacza system bardziej szczelny, N2 – mniej szczelny, przeznaczony do pracy przy mniejszym podciśnieniu. Dla kominów pracujących w podciśnieniu nie wymaga się bardzo wysokiej szczelności.

Są również kotły, które w czasie swojej pracy wytwarzają nadciśnienie, (np. kondensacyjne), co oznacza, że spaliny są z niego "wypychane" na zewnątrz. Dlatego wybierając taki kocioł musimy zadbać o odpowiednio szczelny komin i kupić system oznaczony symbolem P1 lub P2, w którym P1 oznacza system bardziej szczelny. W przypadku tych kotłów wymagane są kominy dopuszczone do pracy w nadciśnieniu (P1 lub jeszcze większym) i ze szczelnym podłączeniem przewodu spalinowego.

Zdarza się, że niektórzy zaliczają do kotłów wytwarzających nadciśnienie w kominie, kotły z wentylatorowymi, ale dla kominów o ciągu grawitacyjnym (naturalnym). Są to kotły które mają "wymagany ciąg kominowy: 0 Pa" i wymagają od komina wyłącznie podciśnienia, ale na niskim poziomie, takim, który potrzebny jest do pokonania oporów na drodze spalin w łączniku (czopuchu) i w kominie na całej jego wysokości, a wentylator odpowiada w nich tylko za "wydmuchnięcie" spalin poza kocioł.. Różnią się od typowych "atmosferyków" tym, że w kotłach gazowych atmosferycznych komin musi wytworzyć ciąg będący sumą oporów i w kominie, i w łączniku, i jeszcze w komorze spalania, i wymienniku ciepła w kotle, stąd podawana jest wartość wymaganego ciągu kominowego większa niż zero (w kotłach gazowych często od 1,5 do 5 Pa, w kotłach na paliwo stałe ok 20-30 Pa - choć zdarzają się i większe).

Klasa odporności na pożar sadzy – dotyczy to tylko kotłów na paliwa stałe, "produkują" one bowiem sadzę, która osiada na ściankach komina. Może się ona zapalić i wtedy w kominie będzie panować bardzo wysoka temperatura, dochodząca nawet do 1300°C. Zgodnie ze zharmonizowanymi i obowiązującymi normami właściwe jest oznakowanie O -brak odporności na pożar sadzy lub G -odporne na pożar sadzy.

Klasa odporności na działanie skroplin – jest ważna w przypadku kotłów kondensacyjnych, w których powstają skropliny na skutek wykraplania się pary wodnej. Kominy odporne na działanie skroplin są oznaczone literą W i wyposażone w elementy do odprowadzania kondensatu. Pozostałe kominy oznaczane są literą D.

Klasa odporności na korozję – woda w przewodzie kominowym może pojawić się także wtedy, gdy użytkujemy kocioł inny niż kondensacyjny. Jest to zazwyczaj spowodowane nadmiernym obniżeniem temperatury spalin. Zjawisko to ma miejsce wtedy, gdy temperatura spalin spadnie poniżej wartości granicznej: 55°C dla kotłów gazowych, 50°C dla kotłów olejowych i 40°C dla kotłów na paliwa stałe. Problem ten dotyczy zwłaszcza kotłów gazowych.

Wyróżnia się trzy klasy odporności:

do odprowadzania produktów spalania paliw gazowych;
do odprowadzania produktów spalania oleju opałowego z zawartością siarki do 0,2% i drewna;
do odprowadzania produktów spalania oleju opałowego z zawartością siarki powyżej 0,2%, stałych paliw mineralnych i torfu.

Opór cieplny przewodu kominowego – jest to ważny parametr, gdyż naturalny ciąg maleje, gdy spada temperatura spalin. W skrajnym przypadku ciąg zanika. Dlatego kominy trzeba izolować. Producenci podają informację o oporze cieplnym ścianek komina w postaci symbolu Rxx, gdzie dwie ostatnie cyfry oznaczają opór cieplny pomnożony przez 100 i podany w m2K/W.

Minimalna odległość od materiałów palnych – ponieważ zewnętrzne ścianki komina również się nagrzewają, trzeba zachować odpowiednie odległości od komina do materiałów palnych, które mogą się zapalić pod wpływem temperatury wynoszącej nawet kilkaset stopni Celsjusza. Odległości te są różne w zależności od materiału, z jakiego wykonany jest komin. W oznaczeniu komina odległość ta jest podawana w milimetrach, po literze C. Na przykład C100 oznacza, że komin musi być usytuowany przynajmniej 100 mm od materiałów palnych. Nie można zapominać, iż niezależnie od tego oznaczenia muszą być spełnione wymagania przepisów krajowych i w związku z tym oprócz oznaczenia C100 lub podobnego trzeba dodatkowo zorientować się czy dany komin spełnienia wymogi paragrafu 265.4. Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 21 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Odbiór komina

O tym, czy komin został wzniesiony prawidłowo, jest szczelny i nie zagrozi życiu mieszkańców domu, musi zadecydować mistrz kominiarski z odpowiednimi uprawnieniami, dokonując jego odbioru - formalnego i fizycznego.

Podczas odbioru formalnego kominiarz musi sprawdzić:

zgodność materiałów z dokumentacją oraz aktualność atestów i aprobat technicznych;
oznakowanie komina, umożliwiające jego właściwe zaklasyfikowanie oraz identyfikację producenta;
zgodność wykonania instalacji z projektem.

Odbiór fizyczny polega na badaniu przewodów kominowych i obejmuje sprawdzenie:

wielkości przekrojów przewodów;
grubości przegród;
jakości elementów łączących;
ewentualnych odchyleń od pionu;
prawidłowości ich prowadzenia;
stanu powierzchni przewodów;
drożności przewodów;
wyposażenia otworów rewizyjnych i wyczystkowych;
wlotów oraz wylotów przewodów;
prawidłowego ciągu;
odprowadzenia kondensatu.

Przewody spalinowe należy czyścić dwa razy w roku, przewody dymowe – cztery razy przy paleniu cało rocznym.

Ciąg kominowy

Kłopoty związane z niedostatecznym ciągiem kominowym mogą być spowodowane wadami konstrukcyjnymi komina (za mały przekrój kanałów, za nisko umieszczony wylot) lub jego nieszczelnością, bądź zanieczyszczeniem. Niekiedy zakłócenia ciągu może powodować postawiony w pobliżu wysoki budynek czy nawet bardzo rozrośnięte drzewo. Jeśli po przeglądzie kominiarskim nie ujawnią się określone usterki, można przypuszczać, że na nieprawidłową pracę komina ma wpływ "nadmierna szczelność domu". Łatwo można się o tym przekonać, gdy np. przy rozpalaniu kominka uchylimy okno. Natychmiastowa poprawa ciągu świadczy o niedostatecznym dopływie powietrza potrzebnego do spalania i konieczności wykonania nawiewników umożliwiających prawidłową pracę kominka. Inne urządzenia grzewcze również sygnalizują brak dostatecznej ilości świeżego powietrza – nowoczesne kotły gazowe i olejowe mają zamontowane czujniki ciągu i w razie jego zaniku wyłączają urządzenie.

Do groźnych sytuacji może dochodzić, gdy kocioł nie ma takiego zabezpieczenia lub korzystamy z urządzeń na paliwa stałe. Ograniczenie dopływu powietrza spowoduje niecałkowite spalanie. Skutkiem jest powstanie trującego tlenku węgla (czadu), który nawet w niewielkim stężeniu powoduje śmiertelne zatrucie.

Może też dochodzić – przy bezwietrznej pogodzie – do zadymienia domu w wyniku zasysania dymu przez kanały wentylacyjne. Wywołane ciągiem kominowym podciśnienie powoduje bowiem odwrócenie w ich kierunku przepływu powietrza.

Pierwsze palenie

Pierwszą niezwykle ważną kwestią jest okres, jaki należy odczekać przed pierwszym rozpaleniem. Okres ten to około 4-5 tygodni od czasu budowy komina z cegieł.

W tym czasie nagromadzona wilgoć będzie mogła swobodnie odparować z elementów montażowych. Po odczekaniu tego okresu można przystąpić do pierwszego rozpalania. Nie należy ładować do paleniska zbyt dużej ilości drewna, a dopływy powietrza powinny być zredukowane, by pierwszy ogień nie był zbyt intensywny. Temperaturę należy zwiększać stopniowo, aby nie doprowadzić do zbyt szybkich dylatacji i szoków termicznych. Podczas pierwszych prób palenia może wydobywać się nieprzyjemny zapach spowodowany naddatkiem farby i innych konserwantów. Po okresie wysychania należy wykonać intensywne palenie, które całkowicie zlikwiduje nieprzyjemne (nietoksyczne) zapachy.

Podsumowanie

Po latach praktyki w budowaniu kominków i kominów, mogę powiedzieć, że nie ma w zasadzie uniwersalnego komina! Użytkownik najpierw buduje dom i w chwili, gdy rozgląda się za malarzem, stwierdza, że czas na kominek. Dopiero wówczas zaczyna interesować się jego kształtem, wielkością i mocą. A właśnie od tych trzech czynników zależy wielkość komina, czyli jego zdolność odprowadzania spalin. Inny ciąg wymagany jest dla kominka otwartego, a inny dla kozy, która ma drzwiczki 30x30cm. Pomiędzy tymi skrajnymi przykładami mamy całą gamę urządzeń o różnorodnym zapotrzebowaniu na ciąg. Zatem, o jakich parametrach i przeznaczeniu powinien być komin, powinno się decydować w chwili projektowania domu. Najlepiej by było, gdyby takie pytanie zadał architekt projektujący dom, a w nim komin. Tak się dzieje, niestety, w przypadku nie więcej niż 10% projektów.

Wkład kominkowy to ciekawy wynalazek, lecz wraz z nim do naszych domów trafiło zagrożenie, z którym nie wszyscy sobie radzą. W nim produkowane są spaliny, których destrukcyjnego działania jeszcze nie doceniamy. Jeżeli do pieca gazowego bezwzględnie montuje się wkład kominowy to twierdzę, że do kominka z wkładem powinniśmy to zrobić tym bardziej. Z jednej strony, paląc przy dużym dopływie tlenu, produkujemy spaliny o temperaturze rzędu 300 – 500°C, z drugiej - mamy możliwość zamknąć dopływ powietrza do spalania, produkując wówczas spaliny mokre, toksyczne, o dużej zawartości substancji smolistych. Zwykły komin z cegieł prędzej czy później nie wytrzyma tego rodzaju "atrakcji" i będzie pękać. Nie dotyczy to, oczywiście, okazjonalnego użytkowania kominka, w którym ogień jest rozniecany jedynie od święta. Jeżeli jednak kominek ma służyć dogrzewaniu budynków, to lepiej zawczasu wybrać którąś z nowoczesnych technologii budowy komina.

Nie wszyscy, którzy do tej pory zajmowali się budową kominków i pieców, są świadomi zagrożeń, jakie pojawiły się wraz z wkładami kominkowymi. Urządzenia, które budowali dotychczas, nie produkowały spalin o tak wysokiej temperaturze. Nie było też wcześniej tak różnorodnych materiałów do konstruowania kominów. Używanie nowoczesnych, doskonalszych materiałów, takich jak rury szamotowe lub stalowe jest wkraczaniem na grunt, który wymaga odpowiedniego przygotowania.